To co naj­czę­ściej wzbu­dza brak zaufa­nia to teza, że moż­na prze­pro­wa­dzić ana­li­zę i pro­jek­to­wa­nie opro­gra­mo­wa­nia ​„na papie­rze”. Programiści w więk­szo­ści uwa­ża­ją, że to nie moż­li­we (rok temu na stro­nach tego blo­ga burz­li­wa dys­ku­sja z jed­nym z nich…). W więk­szo­ści przy­pad­ków pod­czas spo­tkań (kon­fe­ren­cje, pro­jek­ty itp.) z zespo­ła­mi pro­gra­mi­stów sły­szę: ​„czy­ta­my wyma­ga­nia, kodu­je­my od razu i two­rzy­my kolej­ne wer­sje apli­ka­cji; ina­czej się nie da”. W przy­pad­ku szko­leń, ostat­nie­go dnia warsz­ta­tów naj­czę­ściej sły­szę: ​„ooo, w cią­gu jed­ne­go dnia [teraz] powstał kom­plet­ny pro­jekt dzie­dzi­ny sys­te­mu [cho­dzi­ło o kom­po­nent], prze­te­sto­wa­ny i oczysz­czo­ny z wąt­pli­wo­ści, bra­ku logi­ki i nie­spój­no­ści, do tego łatwy w dal­szym roz­bu­do­wy­wa­niu; to co zro­bi­li­śmy teraz na dia­gra­mach UML w cią­gu dnia, jako zespół tra­dy­cyj­ną meto­dą robi­li­by­śmy co naj­mniej tydzień, bio­rąc pod uwa­gę kodo­wa­nie każ­de­go pomy­słu by go dać użyt­kow­ni­ko­wi do testów”. W zasa­dzie taki pro­ces ana­li­zy i pro­jek­to­wa­nia jest zna­ny od lat jako [[Model Driven Architecture]] (MDA). […] Larman w swo­jej książ­ce opi­su­je nie­mal­że iden­tycz­ne podej­ście (tabe­la poni­żej). Kluczową róż­ni­cą jest jed­nak źró­dło infor­ma­cji pier­wot­nej. U Larman’a jest to model przy­pad­ków uży­cia i ich sce­na­riu­sze. W porów­na­niu z mode­lem biz­ne­so­wym, pod­le­ga­ją­cym testo­wa­niu czy wali­da­cji, całe ryzy­ko pro­jek­tu spo­czy­wa na jako­ści mode­lu przy­pad­ków uży­cia. Jeżeli powsta­ły one jako efekt np. burzy mózgów, ankie­to­wa­nia pra­cow­ni­ków zama­wia­ją­ce­go czy tak zwa­nych sesji JAD (Joint Application Development) to jest bar­dzo praw­do­po­dob­ne, że całe ryzy­ko złej jako­ści takie­go mode­lu (a jest ono bar­dzo duże jak poka­zu­je prak­ty­ka) zosta­nie prze­nie­sio­ne na projekt.

To jest wła­śnie pro­blem nazy­wa­ny ​„użyt­kow­nik nie wie cze­go chce”. Po to się robi ana­li­zy biz­ne­so­we by w koń­cu wie­dział. Nie zmie­nia to fak­tu, że książ­kę Larman’a gorą­co pole­cam każ­de­mu pro­jek­tan­to­wi i pro­gra­mi­ście z ambi­cja­mi na meto­dy obiek­to­we i wzor­ce projektowe.