Coraz czę­ściej poja­wia­ją się gło­sy (w tym mój), że inwe­sty­cje w tech­no­lo­gie IT[1] muszą pod­le­gać takim samym regu­łom oce­ny, co wszyst­kie inne: muszą mieć eko­no­micz­ne uza­sad­nie­nie. Można się nie­ste­ty spo­tkać jesz­cze z opi­nia­mi, że tech­no­lo­gie infor­ma­tycz­ne to coś inne­go niż np. środ­ki pro­duk­cji. Firmy sto­sun­ko­wo łatwo akcep­tu­ją np. rezy­gna­cję z wła­sne­go trans­por­tu na rzecz firm kurier­skich, rezy­gnu­ją z wie­lu lokal­nych maga­zy­nów na rzecz jed­ne­go cen­trum logi­stycz­ne­go, ale bar­dzo nie­chęt­nie przyj­mu­ją do wia­do­mo­ści, ze w podob­ny spo­sób moż­na zmniej­szyć kosz­ty zaso­bów IT. Jest to nie­ste­ty winą nie­któ­rych krót­ko wzrocz­nych dostaw­ców tech­no­lo­gii infor­ma­tycz­nych, wma­wia­ją­cych swo­im klien­tom, że infor­ma­ty­ka jest w fir­mie koniecz­na i nie moż­na jej trak­to­wać na rów­ni z inny­mi inwestycjami.

[1] ang. Information Technology, tech­no­lo­gie prze­twa­rza­nia infor­ma­cji, nie mylić z infor­ma­ty­ką jako wie­dza inżynierską.

Stale roz­wi­ja­ją się meto­dy zarzą­dza­nia, powsta­ją kolej­ne wer­sje sys­te­mo­wo zin­te­gro­wa­nych. Obecnie mówi się już o kla­sie ERPII. Są to sys­te­my zin­te­gro­wa­ne, wewnętrz­na ich archi­tek­tu­ra logicz­na jest prak­tycz­nie w 100% pro­ce­so­wa. Wdrożenie pole­ga w głów­nym stop­niu na zbu­do­wa­niu mode­lu pro­ce­so­we­go fir­my, jego opty­ma­li­za­cji i imple­men­ta­cji w systemie.

Coraz czę­ściej nowe sys­te­my pozwa­la­ją obsłu­żyć tak­że róż­ne ele­men­ty work­flow w fir­mie czy­li obie­gu pra­cy (doku­men­tów, infor­ma­cji itp.). Jest to ten­den­cja, któ­rej źró­dło leży w mini­ma­li­za­cji obsza­rów nie obję­tych zin­te­gro­wa­nym sys­te­mem IT. Do nie daw­na (ERP) przyj­mo­wa­ło się, że ok. 80% wszyst­kich czyn­no­ści w fir­mie odby­wa się poza sys­te­mem ERP. Proporcja ta sta­le ule­ga zmia­nie. Na razie na ryn­ku są sys­te­my obsłu­gu­ją­ce te pozo­sta­łe 80%. Są to róż­ne­go typu sys­te­my obie­gu doku­men­tów i spraw. Jednak widać, że roz­wój sys­te­mów zmie­rza w kie­run­ku zawłasz­cza­nia kolej­nych ?nie­zin­te­gro­wa­nych? obszarów.

W czym tu poma­ga pro­ce­so­we podej­ście? Pomaga po pierw­sze w pro­jek­to­wa­niu wyma­gań na sys­tem, poma­ga tak­że w oce­nie zwro­tu z inwe­sty­cji. Ten zwrot jed­nak nale­ży oce­niać poprzez sce­na­riu­sze a nie tyl­ko pro­sty­mi wskaź­ni­ka­mi typu ROI, TCO czy NPV. One tyl­ko poka­zu­ją jak się sys­tem amor­ty­zu­je, nie ma to nic wspól­ne­go z korzy­ścia­mi dla firmy.

Korzyścią jest to, że po wdro­że­niu ofer­tę moż­na przy­go­to­wać w jeden dzień a nie w tydzień, że pre­zes dane do nego­cja­cji może pozy­skać w minu­ty a nie tygo­dnie itd. System może się zwró­cić nawet w jed­ną godzi­nę. Jak? Wystarczy, że na bazie natych­miast dostęp­nych z sys­te­mu infor­ma­cji zło­żo­na zosta­nie ofer­ta lub pod­ję­ta zosta­nie szyb­ka decy­zja, przed kon­ku­ren­tem i dzię­ki temu zyska­my kon­trakt o zysku porów­ny­wal­nym z kosz­tem naby­cia sys­te­mu IT.

Pełna treść opracowania: