Architektura złożonych systemów – Large-Scale Software Architecture

Ostatnio napi­sa­łem dwa arty­ku­ły: o archi­tek­tu­rze i o inte­gra­cji. Pewnym ich pod­su­mo­wa­niem będzie dzi­siej­sza recen­zja książ­ki: Large-Scale Software Architecture. A Practical Guide Using UML. (auto­rzy: Jeff Garland, Richard Anthony).

Kilka suge­stii zawar­tych w książ­ce. Jedną z klu­czo­wych jest zbyt szyb­kie ​„łado­wa­nie się” w szcze­gó­ły, w toku ana­li­zy od ogó­łu do szcze­gó­łu jako pierw­szy powsta­je model kon­tek­sto­wy, powsta­je z uży­ciem dia­gra­mu przy­pad­ków uży­cia. Bardzo czę­sto na tym eta­pie two­rzo­ne są w pro­jek­tach bar­dzo szcze­gó­ło­we dia­gra­my z dzie­siąt­ka­mi przy­pad­ków uży­cia, pra­ca z taka ilo­ścią szcze­gó­łów nisz­czy sku­tecz­ność pra­cy na tym pozio­mie. Przypadki uży­cia na eta­pie ana­li­zy kon­tek­stu mają za cel wychwy­ce­nie ele­men­tów oto­cze­nia sys­te­mu a nie jego pro­jek­to­wa­nie i specyfikowanie.

Kluczowym nie­bez­pie­czeń­stwem w pro­jek­tach inte­gra­cyj­nych jest pra­ca ze złym mode­lem (a jesz­cze gor­sza jest pra­ca bez mode­li, na czuja).

Jednym z klu­czo­wych ele­men­tów pro­jek­tów doty­czą­cych dużych, zło­żo­nych sys­te­mów jest pra­ca na abs­trak­cji tego sys­te­mu: mode­lu kon­tek­sto­wym i ele­men­tach pojęciowych.

Praca z duży­mi sys­te­ma­mi to pro­jek­ty inte­gra­cyj­ne, spraw­dzo­ny model ana­li­zy i pro­jek­to­wa­nia wyglą­da tak:

Książkę gorą­co pole­cam, pozwa­la usys­te­ma­ty­zo­wać wie­dzę i podej­ście do dużych pro­jek­tów, boga­to ilu­stro­wa­na przy­kła­da­mi w UML, oma­wia uży­cie narzę­dzi CASE.