Rozwiązania, nie wymagania 

MDA (Model Driven Architecture, archi­tek­tu­ra bazu­ją­ca na mode­lo­wa­niu), MDE (inży­nie­ria bazu­ją­ca na mode­lo­wa­niu), nota­cje BPMN, UML, SysML, SoaML i im podob­ne, posłu­gu­ją­ce się rysun­ka­mi tech­nicz­ny­mi na wyso­kim pozio­mie abs­trak­cji, to zbio­ry metod nie­raz ratu­ją­ce zagro­żo­ne pro­jek­ty infor­ma­tycz­ne. Metody te pozwa­la­ją radzić sobie z rosną­cą zło­żo­no­ścią inży­nie­rii jako cało­ści. To narzę­dzia, któ­re powsta­ją i są roz­wi­ja­ne od ponad 20 lat.Złożonego opro­gra­mo­wa­nia ? podob­nie zresz­tą jak choć­by kon­struk­cji nowo­cze­sne­go tram­wa­ju ? nie da się już rze­tel­nie i pre­cy­zyj­nie opi­sać z pomo­cą słow­nej listy wyma­gań zebra­nych w trak­cie spo­tkań warsztatowych. 

Podzielenie wyma­gań na funk­cjo­nal­ne i poza­funk­cjo­nal­ne rów­nież nie wpro­wa­dza dodat­ko­wej war­to­ści do takiej listy. Ta tech­ni­ka spe­cy­fi­ko­wa­nia (830‑1998 – IEEE Recommended Practice for Software Requirements Specifications) ma swo­je począt­ki ponad 30 lat temu, czy­li w cza­sach rela­tyw­nie nie­skom­pli­ko­wa­nych apli­ka­cji z bar­dzo pro­stym inter­fej­sem użyt­kow­ni­ka. Obecnie na stro­nie publi­ka­to­ra stan­dard ten jest ozna­czo­ny jako ?wyga­sza­ny?.?(Żeliński, 2017)?

Ciąg dal­szy arty­ku­łu w COMPUTERWORLD poniżej