[łac. deductio ?wyprowadzenie?], log. rozumowanie (wnioskowanie), które posiada cechę niezawodności, tzn. od prawdziwych przesłanek prowadzi do prawdziwych wniosków dzięki zastosowaniu niezawodnej reguły wnioskowania (wnioskowanie); (patrz: system dedukcyjny, rachunek zdań)
wybrane podstawowe reguły wnioskowania:
- prawo wyłączonego środka (z dwóch zdań: zdania lub jego zaprzeczenia jedno zawsze jest prawdziwe), prawo to jest odpowiednikiem reguły tertium non datur (łac. trzeciej możliwości nie ma)
- prawo sprzeczności, czasem także prawo niesprzeczności (nie może być jednocześnie prawdziwe zdanie i jego zaprzeczenie)
- prawo sylogizmu, prawo przechodności implikacji (jeżeli z jednego zdania wynika drugie i z drugiego trzecie, to z pierwszego wynika trzecie)
- prawa transpozycji:
- jeżeli z jednego zdania wynika drugie, to z zaprzeczenia drugiego wynika zaprzeczenie pierwszego, prawo to jest odpowiednikiem arystotelesowskiej reguły wnioskowania modus tollendo tollens (łac. sposób zaprzeczający przy pomocy zaprzeczenia)
- jeżeli z zaprzeczenia zdania wynika drugie zdanie, to z zaprzeczenia drugiego wynika pierwsze, prawo to jest odpowiednikiem arystotelesowskiej reguły wnioskowania modus tollendo ponens (łac. sposób potwierdzający przy pomocy zaprzeczenia)
- jeżeli z jednego zdania wynika zaprzeczenie drugiego, to z drugiego wynika zaprzeczenie pierwszego, prawo to jest odpowiednikiem arystotelesowskiej reguły wnioskowania modus ponendo tollens (łac. sposób zaprzeczający przy pomocy potwierdzenia)
- prawo redukcji do absurdu (reductio ad absurdum): jeżeli z pierwszego zdania wynika jednocześnie i drugie i zaprzeczenie drugiego, to pierwsze jest fałszywe
- prawo Dunsa Szkota: jeżeli zdanie jest fałszywe, to wynika z niego każde inne zdanie (nazywane czasami regułą manipulacji)