wzorzec architektoniczny, którego cechą jest obiekt realizujący interfejs separujący kolekcję obiektów przechowujących dane od otoczenia, celem stosowania jest hermetyzacja utrwalania; dość częstym błędem jest obciążanie repozytorium operacją tworzenia nowych obiektów; kluczową cechą tego wzorca jest to, że nie realizuje on logiki dziedzinowej, interfejs do kolekcji to tylko operacje zapisz() i przywołaj(), przejmuje jednak na siebie kontrolę dostępu do tych danych (zgodnie z zasadą, że nośnik danych nie wie kto może go czytać)