Powszechnym błę­dem jest więc ​„zama­wia­nie” opro­gra­mo­wa­nia meto­dą spe­cy­fi­ko­wa­nia wyma­gań, jako wie­lu przy­pad­ko­wo, lub nawet sys­te­ma­tycz­nie, opi­sa­nych reak­cji na bodź­ce, bez zro­zu­mie­nia mecha­ni­zmu ich powsta­wa­nia. Implementacja tak opi­sa­nych wyma­gań bar­dzo czę­sto jest reali­zo­wa­na jako bar­dzo roz­bu­do­wa­ny sys­tem poka­zu­ją­cy co sekun­dę kolej­ny obraz tar­czy zega­ra zamiast imple­men­ta­cji pro­ste­go mecha­ni­zmu zmie­nia­ją­ce­go poło­że­nie wska­zó­wek na nie­ru­cho­mej tar­czy zega­ra. Większość zna­ne­go mi opro­gra­mo­wa­nia jest bar­dziej zło­żo­na niż mogła by być…