Streszczenie: W arty­ku­le opi­sa­no zasto­so­wa­nie obiek­to­wych metod mode­lo­wa­nia i nota­cji UML do opi­su sys­te­mów agen­to­wo-zorien­to­wa­nych. Pokazano, że sys­te­my agen­to­we róż­nią się od obiek­to­wych zało­że­niem, że sys­tem o agen­to­wej archi­tek­tu­rze zakła­da auto­no­micz­ność obiek­tów, sta­no­wią­cych kom­po­nen­ty z jakich sys­tem jest zbu­do­wa­ny. W typo­wych obiek­to­wych archi­tek­tu­rach obiek­ty nie są auto­no­micz­ne, sekwen­cje ich współ­pra­cy są z góry usta­lo­ne. System agen­to­wo-zorien­to­wa­ny zakła­da, że reak­cja sys­te­mu jest two­rzo­na dyna­micz­nie jako efekt zacho­wa­nia kom­po­nen­tów jaki­mi są auto­no­micz­ne agen­ty. Zdaniem auto­ra sys­te­my agen­to­we od obiek­to­wych róż­ni tyl­ko to zało­że­nie. Warto jed­nak zwró­cić uwa­ga na to, że tak zwa­ne «sys­te­my uczą­ce się» to raczej sys­te­my agentowo-zorientowane.