Skutek jest taki, że dostaw­ca opro­gra­mo­wa­nia na pod­sta­wy praw­ne do ochro­ny kodu jaki dostar­czył, jed­nak kupu­ją­cy nie ma żad­nych pod­staw (doku­men­ty, pro­jekt itp.) by chro­nić swo­je know-how i by nie pła­cić za swo­je wła­sne know-how ​„wło­żo­ne” w toku wdro­że­nia, do wdra­ża­ne­go opro­gra­mo­wa­nia. Dlatego war­to restryk­cyj­nie pro­wa­dzić pro­ces ana­li­zy i pro­jek­to­wa­nia, to jest umie­jęt­nie udo­ku­men­to­wać pro­jekt tak, by gra­ni­ca pomię­dzy war­to­ścia­mi inte­lek­tu­al­ny­mi dostaw­cy i nabyw­cy opro­gra­mo­wa­nia była jasno okre­ślo­na. I nie jest to rola praw­ni­ka a archi­tek­ta cało­ści sys­te­mu, któ­ry musi tak­że znać i rozu­mieć praw­ne aspek­ty tej architektury.