A może chce­cie pra­wa do kodu źródłowego?

A jasne, może­my chcieć. ​„No to zapłać­cie za to pra­wo”. A prze­pra­szam za co teraz? Kod, któ­ry powstał to utwór zależ­ny, jest więc chro­nio­ny i już mamy na nie­go wyłącz­ność, nie musi­my eks­tra za to pła­cić. Ale nie chce­my tego sami pisać (kodo­wać) jesz­cze raz. No dobrze, patrzy­my na fak­tu­ry, a tam jest kil­ka­set godzin pro­gra­mi­stów. Czyli co? Już zapła­ci­li­śmy za ich pra­cę, za ten kod! Wystarczy!

Kiedy poja­wia się problem?

W więk­szo­ści przy­pad­ków z jaki­mi się nie­ste­ty spo­ty­kam to pro­jek­ty, w któ­rych nie powsta­ła opi­sa­na tu doku­men­ta­cja. Jaki mamy efekt? No jest kod, wszel­kie pra­wa do nie­go i jego logi­ki ma wyko­naw­ca (jest auto­rem cało­ści). Specyfikacja wyma­gań funk­cjo­nal­nych i poza-funk­cjo­nal­nych pod­le­ga wyłącz­nie ochro­nie jako dzie­ło lite­rac­kie, jed­nak nie­ste­ty to-co-pro­gram-ma-robić to tyl­ko idea, a ta nie pod­le­ga ochro­nie (stwier­dze­nie fak­tu, że wysta­wia­my fak­tu­ry, jako treść, nie sta­no­wi żad­ne­go zdat­ne­go do ochro­ny tajem­ni­cą fir­my know-how). Tak więc wszel­kie pra­wa do kodu ma w takim wypad­ku pro­gra­mi­sta bo sam od zera to napi­sał (kod).

Pada pro­po­zy­cja: za dodat­ko­we pie­nią­dze sprze­da­my pra­wa mająt­ko­we do kodu, będzie­cie się Państwo czu­li bez­piecz­nie. I teraz pyta­nie: jaką war­tość ma nie­udo­ku­men­to­wa­ny kod opro­gra­mo­wa­nia? Tysiące linii kodu pro­gra­mu, nie raz kil­ka milio­nów, pisa­ny bez pro­jek­tu w wie­lu ite­ra­cjach. Mamy któ­rąś tam jego wer­sję, w koń­cu powsta­wał w bólach, wie­lo­krot­nie mody­fi­ko­wa­ny, bez pro­jek­tu. Nakład pra­cy znacz­nie prze­wyż­sza­ją­cy jego prze­pi­sa­nie. Kto i jakim kosz­tem będzie ten kod ana­li­zo­wał by go zro­zu­mieć i roz­wi­jać? Ten kod, bez jego auto­ra, jest BEZWARTOŚCIOWY a My, bez tej opła­ty, nie mamy żad­nych praw do tego za co zapła­ci­li­śmy (poza licen­cją czy­li pra­wem do korzystania).

Tak więc nie­jed­no­krot­nie ofer­ta na sprze­daż praw do kodu to zwy­kła ściema!