Stosowanie ana­li­zy sys­te­mo­wej, mode­lo­wa­nia oraz for­mal­nych nota­cji do two­rze­nia mode­li, powo­du­je, że wyni­ki ana­liz są dale­ko bar­dziej wia­ry­god­ne. Z regu­ły celem pra­cy ana­li­ty­ka biz­ne­so­we­go czy pro­jek­tan­ta jest opra­co­wa­nie opi­su reko­men­do­wa­ne­go roz­wią­za­nia. Może nim być doce­lo­wy model orga­ni­za­cji czy też opis opro­gra­mo­wa­nia jakie nale­ży dostar­czyć (bo nie zawsze wytwo­rzyć!). W pro­ce­sie for­mal­nej ana­li­zy sys­te­mo­wej (nie jest to ana­li­za sys­te­mu infor­ma­tycz­ne­go, to ana­li­za dowol­ne­go sys­te­mu), powsta­ją mode­le, któ­re testu­je­my. Taki model to naj­pierw hipo­te­za, a po wery­fi­ka­cji, jest to opis roz­wią­za­nia (pro­jekt tego co ma powstać). Idealną sytu­acją była by taka, a któ­rej mamy narzę­dzia do mode­lo­wa­nia każ­dej ana­li­zo­wa­nej dzie­dzi­ny. W kla­sycz­nej inży­nie­rii jest to rysu­nek tech­nicz­ny i zasa­dy obli­cza­nia wytrzy­ma­ło­ści, sfor­ma­li­zo­wa­ny sys­tem two­rze­nia sche­ma­tów elek­trycz­nych i elek­tro­nicz­nych i wie­le innych (zależ­nie od dzie­dzi­ny), nota­cje UML w inży­nie­rii opro­gra­mo­wa­nia. W sfe­rze zarzą­dza­nia mie­li­śmy do nie­daw­na bia­ła pla­mę, teraz mamy już BMM czy ArchiMate. Moim zda­niem utrzy­my­wa­nie, że moż­na coś sku­tecz­nie ana­li­zo­wać meto­da­mi nie­for­mal­ny­mi świad­czy raczej o nie­wie­dzy i bra­ku kompetencji.