I tak mamy: 100% inter­fej­su użyt­kow­ni­ka zama­wia użyt­kow­nik (sam lub z pomo­cą spe­cja­li­stów), 100% wyma­gań funk­cjo­nal­nych reali­zu­je Model Dziedziny (pro­jekt ana­li­ty­ka-pro­jek­tan­ta), 100% wyma­gań poza-funk­cjo­nal­nych reali­zu­je deve­lo­per (pro­jekt i imple­men­ta­cja). Developer tak­że imple­men­tu­je model dzie­dzi­ny z pomo­cą tech­no­lo­gii jakiej używa.

A jeże­li klient powie: nie mamy tych wzo­rów doku­men­tów i ekra­nów! To pierw­szy sygnał, że nie ma pod­staw do zama­wia­nia jakie­go­kol­wiek opro­gra­mo­wa­nia, bo naj­pierw trze­ba ​„wie­dzieć co się chce”.

Jak to zro­bić? Tu kła­nia się ana­li­za biz­ne­so­wa: mode­lu­je­my pro­ce­sy biz­ne­so­we, dla każ­de­go z nich usta­la­my wej­ście oraz efekt (pro­dukt) czy­li wła­śnie owe ​„wzo­ry doku­men­tów”. Po upo­rząd­ko­wa­niu tego i upew­nie­niu się, że nie ma w tym bała­ga­nu (powtór­ki, bra­ki, nie­kon­se­kwen­cje, sprzecz­no­ści itp.) może­my pytać o goto­we opro­gra­mo­wa­nie lub ​„zama­wiać” jego wytwo­rze­nie. Produktem pra­cy ana­li­ty­ka powin­ny być, poza mode­la­mi pro­ce­sów bo one są narzę­dziem a nie celem, obiek­to­wy model dzie­dzi­ny czy­li model tego jaki­mi infor­ma­cja­mi i jak zor­ga­ni­zo­wa­ny­mi ope­ru­je orga­ni­za­cja, oraz to jak pra­cow­ni­cy tej orga­ni­za­cji chcą się komu­ni­ko­wać z opro­gra­mo­wa­niem (źro­dłem infor­ma­cji jest jed­nak klient).

Mamy czy­sty podział odpo­wie­dzial­no­ści i łatwość roz­li­cze­nia pro­jek­tu. Na czym pole­ga haczyk? Klient nie może uni­kać odpo­wie­dzial­no­ści za skut­ki swo­ich decy­zji i udzie­la­nych infor­ma­cji. Ale też, co jest klu­czo­we: Analityk musi zro­zu­mieć pro­blem i zapro­po­no­wać rozwiązanie.

Jednak nie jest rolą ana­li­ty­ka wyko­na­nie opro­gra­mo­wa­nia! To ​„jak – tech­no­lo­gia – ma to zostać zre­ali­zo­wa­ne” jest decy­zją deve­lo­pe­ra. Ma dużo pra­cy. Nie zapo­mi­naj­my, że kod reali­zu­ją­cy tak zwa­ną logi­kę biz­ne­so­wą to led­wie kil­ka pro­cent cało­ści kodu apli­ka­cji, jed­nak nie zapo­mi­naj­my tak­że (pro­gra­mi­ści), że zła logi­ka biz­ne­so­wa dys­kwa­li­fi­ku­je całe to opro­gra­mo­wa­nie z pro­ste­go powo­du: sta­je się nieprzydatne.