Tak więc, regu­ły biz­ne­so­we to ogól­no-orga­ni­za­cyj­ne ogra­ni­cze­nia. Tablice decy­zyj­ne to rodzaj ​„wie­dzy” wpi­sa­nej w punk­ty podej­mo­wa­nia decy­zji. Na mode­lach (dia­gra­mach) pro­ce­sów biz­ne­so­wych mode­lu­je­my jedy­nie skut­ki, czy­li reak­cje na pod­ję­te – zgod­nie z tabli­cą – decyzje.

Gdyby mode­lo­wać powyż­sze na dia­gra­mie np. BPMN, mie­li­by­śmy bram­kę z czte­re­ma wyj­ścia­mi, każ­de wyj­ście repre­zen­to­wał by wiersz Działań. Jak widać spo­dzie­wać się nale­ży tu bra­mek XOR (alter­na­ty­wa wyłącz­na) lub OR (alter­na­ty­wa ​„zwy­kła”). Na dia­gra­mach BPMN za bram­ką były­by czyn­no­ści nazwa­ne tak jak dzia­ła­nia w wier­szach. Aby nie kom­pli­ko­wać nazew­nic­twa tych dia­gra­mów, tabli­ca decy­zyj­na uży­ta z dia­gra­mem BPMN mia­ła by wier­sze Działań nazwa­ne np. odpo­wied­nio Wariant‑1, Wariant‑2 itd. a czyn­no­ści były by umiesz­czo­ne już na diagramie.

Tego typu tabli­ce dosko­na­le nada­ją się do mode­lo­wa­nia sys­te­mów raba­to­wych, lojal­no­ścio­wych, war­to­ści kre­dy­tów kupiec­kich, wag sco­rin­gu kre­dy­tów i wie­lu innych, w któ­rych kom­bi­na­cje skoń­czo­nej licz­by czyn­ni­ków two­rzą deter­mi­ni­stycz­ną, skoń­czo­ną licz­bę dopusz­czal­nych zacho­wań. Na dia­gra­mie pro­ce­su powo­łu­je­my się wyłącz­nie na nazwę tabli­cy (np. koja­rząc ją z kon­kret­ną czyn­no­ścią) zamiast mode­lo­wać skom­pli­ko­wa­ne prze­bie­gi. Dlaczego? Bo war­to pamię­tać, że

decy­zja – nawet bar­dzo skom­pli­ko­wa­na – nie jest pro­ce­sem a zaist­nia­łym fak­tem, odpo­wie­dzią na zasta­ne warunki

Jak widać, reak­cja kie­row­cy na sygna­li­za­tor, to nie pro­ces a fakt. Jest to kon­kret­na reak­cja na kon­kret­ną kom­bi­na­cję kolo­rów świa­teł na sygnalizatorze.

W przy­pad­ku ana­li­zy wyma­gań, sto­so­wa­nie tablic decy­zyj­nych, jako narzę­dzia spe­cy­fi­ko­wa­nia pew­nych zacho­wań sys­te­mu, jest bar­dzo wygod­ne bo po pierw­sze: jest jed­no­znacz­ne, po dru­gie tabli­ce decy­zyj­ne to już stan­dar­do­we narzę­dzie w inży­nie­rii opro­gra­mo­wa­nia i nie trze­ba wymy­ślać ich imple­men­ta­cji (np. w posta­ci maszy­ny sta­no­wej: regu­ły to zda­rze­nia a dzia­ła­nia do przejścia).