Niedawno mia­łem dość cie­ka­wą roz­mo­wę z jed­nym z klien­tów (pre­zes fir­my). Wskazywał na potrze­bę bar­dzo bli­skiej współ­pra­cy z nim, poprzed­nie dwa podej­ścia do ​„pro­jek­tu” nie uda­ły się i były dość kosz­tow­ne, ich efek­ty były w pierw­szym przy­pad­ku nie przy­dat­ne w dru­gim nicze­go nie popra­wi­ły w fir­mie a nawet co nie­co skomplikowały.

Dokładnie rok temu, w arty­ku­le na temat ana­liz sys­te­mo­wych pro­wa­dzo­nych zdal­nie, napisałem:

Kluczowym powo­dem nie­chę­ci do pisa­nia jest utra­ta moż­li­wo­ści naci­sku na ana­li­ty­ka, w celu pozy­ska­nia korzyst­nych dla sie­bie, a nie koniecz­nie dla spon­so­ra pro­jek­tu, zapi­sów w doku­men­ta­cji. Po dru­gie gru­po­we spo­tka­nia i warsz­ta­ty dra­stycz­nie roz­my­wa­ją odpo­wie­dzial­ność za udzie­la­ne informacje.Opór przed pisa­niem to naj­czę­ściej nie­chęć do pozo­sta­wia­nia śla­dów po swo­ich uwa­gach i pro­po­zy­cjach. W wie­lu fir­mach i insty­tu­cjach publicz­nych spo­ty­kam się z ogrom­ną nie­chę­cią do takiej pra­cy. Zbiorowe spo­tka­nia i warsz­ta­ty pozo­sta­wia­ją po sobie listę życzeń, pod nią listę obec­no­ści ale nie wia­do­mo kto co zgło­sił, a to pro­wa­dzi do zupeł­ne­go bra­ku odpo­wie­dzial­no­ści uczest­ni­ków takich warsz­ta­tów za treść nota­tek jakie na nich powsta­ją. (źr. Źródło: Zdalna ana­li­za wyma­gań i audyt | | Jarosław Żeliński IT-Consulting)

Minął rok od cza­su napi­sa­nia tego arty­ku­łu. Ta roz­mo­wa skło­ni­ła mnie do myślo­wej retro­spek­cji pro­jek­tów zakoń­czo­nych a tak­że odrzu­co­nych ofert i pozna­nych (nie raz po kil­ku mie­sią­cach przy­pad­kiem) przy­czyn tych odrzu­ceń, pozwa­la­ją wysnuć wniosek: