Poważną kon­se­kwen­cją tre­ści tych prze­pi­sów dla pro­jek­tan­tów opro­gra­mo­wa­nia jest to, że for­mu­larz (treść jego pól, zawar­tość) utrwa­lo­ny posta­ci w kil­ku odręb­nych powią­za­nych tabli­cach rela­cyj­nej bazy danych, po zapi­sa­niu w takiej bazie, nie jest już doku­men­tem w myśl pra­wa, jest nim dopie­ro to co powsta­nie w wyni­ku zapy­ta­nia do tej bazy, ale to ozna­cza, że każ­do­ra­zo­wo po takim zapy­ta­niu powsta­je nowy doku­ment, osob­ną kwe­stią jest to, czy kolej­ne wyni­ki tych samych zapy­tań do bazy dadzą iden­tycz­na treść (pomi­jam, że nie jest moż­li­we zło­że­nie pod­pi­su elek­tro­nicz­ne­go pod sys­te­mem zesta­wu wier­szy rela­cyj­nie powią­za­nych tablic).