Bardzo czę­sto zasta­na­wiam się, nad przy­czy­na­mi pora­żek pro­jek­tów, przy­czy­na­mi tego, że jed­ne są lep­sze inne gor­sze, a gor­szy to taki, któ­ry wymy­ka się spod kon­tro­li a osta­tecz­ny efekt (pro­dukt), uzy­ska­ny po znacz­nie dłuż­szym cza­sie niż pla­no­wa­no, jest zasko­cze­niem dla wszyst­kich. Na to nakła­da się pro­blem prze­ka­zy­wa­nia wie­dzy pomię­dzy kolej­ny­mi eta­pa­mi pro­jek­tu, gdzie naj­więk­szym ryzy­kiem jest zro­zu­mie­nie pro­ble­mu i prze­ka­zy­wa­nie wie­dzy przez same­go zama­wia­ją­ce­go. Gdzie problem?

Ten arty­kuł pole­cam ​„biz­ne­so­wi” któ­ry szu­ka przy­czyn swo­ich pro­ble­mów, i tym (nie tyl­ko ana­li­ty­kom), któ­rzy mają ambi­cje robić coś w kie­run­ku popra­wy tego sta­nu rze­czy, zamiast uzna­wać obec­ne sta­ty­sty­ki za pew­nik bo ​„takie są fak­ty”. […] Ktoś może powie­dzieć: biz­nes tego (nota­cje, mode­le itp.) nie rozu­mie. I ma racje, bo to narzę­dzia a nie pro­duk­ty ana­liz. Produktem ana­li­zy dla biz­ne­su są zawsze reko­men­da­cje (wyma­ga­nia na opro­gra­mo­wa­nie to tak­że rodzaj reko­men­da­cji brzmią­cej: zale­cam by takie warun­ki speł­nia­ło to opro­gra­mo­wa­nie). Zamawianie przez biz­nes mode­li jako takich, to jakieś kosz­mar­ne nie­po­ro­zu­mie­nie. To tak jak by np. praw­nik, jako pro­dukt zle­ce­nia ​„opi­nia praw­na” oddał wybra­ny stos kodek­sów z komen­ta­rza­mi. Nie, dobry praw­nik odda­je jed­na stro­nę reko­men­da­cji: opi­nie praw­ną. To, że sko­rzy­stał z tych kodek­sów to jego narzę­dzie pra­cy, moż­li­we, że załą­czy je do tej tej opi­nii (ale raczej jako mate­riał dla inne­go praw­ni­ka lub audytora).