Każdy model pro­ce­sów nie speł­nia­ją­cy powyż­szych zasad moż­na nazwać wła­śnie naiw­nym mode­lem czy­li takim, w któ­rym dowol­ne sym­bo­le, bez zde­fi­nio­wa­nych zasad zosta­ły połą­czo­ne ze sobą tak jak usły­sza­no np. w roz­mo­wie z pra­cow­ni­kiem ana­li­zo­wa­nej orga­ni­za­cji. Modele takie są bar­dzo czę­sto narzę­dziem do pla­no­wa­nia zmian orga­ni­za­cyj­nych, spe­cy­fi­ko­wa­nia wyma­gań na sys­te­my IT, spe­cy­fi­ko­wa­nia cen­trów kosz­tów w meto­dach ABC zarzą­dza­nia kosz­ta­mi, w wie­lu innych sytu­acjach. Użycie w któ­rej­kol­wiek z tych potrzeb złe­go, naiw­ne­go mode­lu ska­zu­je cały pro­jekt na niepowodzenie.

Tak więc model pro­ce­sów bez zde­fi­nio­wa­nej i rygo­ry­stycz­nie prze­strze­ga­nej seman­ty­ki (słow­ni­ka sym­bo­li), syn­tak­ty­ki (zasad dopusz­czal­nych rela­cji pomię­dzy tymi sym­bo­la­mi), prag­ma­ty­ki (co mode­lu­je­my i jak) nale­ży odrzucić!